Obyczajowe

Już dawno nie byłam na tak nudnym wykładzie. Słowo daję, że jeszcze godzina i dostałabym na głowę. Najchętniej urwałabym się i wieczór spędziła na jakimś piwie. Niestety nie mogę sobie odpuścić, zbyt wiele razy nie było mnie już na ćwiczeniach, a jakoś nie uśmiecha mi się wylecieć na dwa tygodnie przez końcem roku. 

Piosenka "My" wypełniła wnętrze przestronnego pokoju z białymi ścianami i idealnie dobranymi meblami w stylu minimalistycznym. Przetarłam zmęczone oczy, westchnęłam i sięgnęłam po telefon. Wyłączyłam budzik i relaksowałam się przez kilka minut, póki trzeźwy głos w mojej głowie nie zauważył, że jeśli w tej chwili nie zwlekę się z łóżka, nie zdążę nałożyć sobie makijażu.

Było chłodno. Okryłam się ciepłym, szarym płaszczem i schowałam nos w grubym szalu w kolorze dojrzałego winogrona. Siedziałam na zimnej ławce w pustym parku. Wiał silny wiatr, targający moimi rozpuszczonymi ciemnymi włosami, spływającymi łagodnie na zgarbione plecy. Ręce ukryłam w głębokich kieszeniach płaszcza, i pozostając w skulonej pozycji, czekałam spokojnie na jej przybycie.

Tak bardzo bym chciała, aby przestało już padać. Promienie słońca działają na mnie kojąco i sprawiają, że po prostu chcę żyć. Może nie koniecznie tutaj, w tym miejscu, z którym nie wiążę najlepszych wspomnień, ale po prostu, tak dla siebie samej żyć i nie martwić się niczym. Gdyby tylko było to takie proste.